Na tak postawione pytanie otrzymamy kilka odpowiedzi, ponieważ pracownie mogą się różnić ze względu na ich charakter i przeznaczenie.
Otóż dla pracowni zlokalizowanych w szkołach, warsztatach terapii zajęciowej albo w ośrodkach kultury, czyli w tzw. budżetówce, w składzie podstawowego wyposażenia powinny się znaleźć:
1. Niedrogi i tani w utrzymaniu piec, najlepiej kręgowy, ponieważ te modele zużywają mniej prądu, niż ich komorowe odpowiedniki, a dodatkowo są lekkie, co ułatwia ich przemieszczanie. Jeśli chodzi o wydajność to np. piec o poj. ok. 100-120 L wystarczy, żeby wypalać raz w tygodniu prace 10 osobowych grup dla dorosłych lub prace 20 osobowych grup dla dzieci i młodzieży.
2. Koła garncarskie, najlepiej modele stołowe, no i oczywiście muszą być elektryczne, ponieważ modele drewniane to są rozwiązania tylko dla koneserów. Dla 10 osobowej grupy spokojnie dwa, małe koła wystarczą. Zawsze ktoś inny może zająć się gnieceniem gliny, ręcznym przygotowaniem przedmiotów czy ich wykańczaniem.
3. Toczki obrotowe (mogą być metalowe lub drewniane), różne rodzaje narzędzi, ale nie za wiele (szpatułki, oczka, gąbki, cykliny) oraz pędzle. Dobrze mieć przynajmniej jeden toczek na dwie osoby. Każda z osób będzie korzystać z drewnianej cykliny (są też silikonowe i metalowe cykliny), z kilku drewnianych szpatułek do podbierania lub uklepywania gliny, z gąbki do odbierania nadmiaru wody, z oczek do skrobania oraz z gilotynki do cięcia gliny. Przy malowaniu szkliwami będą potrzebne przynajmniej dwa pędzle (tj. mały i większy). Nylonowe pędzle są najtańsze i idealne do rozprowadzania szkliwa. Również będą potrzebne dwie pary rękawic do wyjmowania wsadu przez dwie osoby, chociaż jedna też to zrobi. Można pomyśleć też o jakichś fartuszkach, kilku miskach na wodę i pojemniku na resztki gliny oraz o ręcznikach do rąk i ściereczkach. Nie zapominajmy, że w pracowni musi się obowiązkowo znajdować zlew i to najlepiej dwukomorowy.
Kolejnym rodzajem pracowni będą pracownie prywatne, nastawione na zajęcia, ale w małych grupach lub pracownie typowo hobbystyczne. W skład zalecanego dla nich podstawowego wyposażenia zalecamy:
1. Również niedrogi, nie za duży i tani w utrzymaniu piec kręgowy, najlepiej zasilany na 230 V. Największe piece kręgowe zasilane na 230 V są o pojemności 70 L, a to i tak duża pojemność dla jednej lub dwóch osób, zajmujących się ceramiką rekreacyjnie. Trzeba sobie uzmysłowić, że narobienie przedmiotów do zapełnienia 70 L pieca może nam nawet zająć kilkanaście godzin pracy…
2. Elektryczne koło garncarskie – można pomyśleć o modelu stołowym, ale optymalnym rozwiązaniem są modele wolnostojące, ponieważ mają silniki o większej mocy i toczki o większej średnicy, niż modele stołowe, co będzie miało znaczenie w trakcie rozwoju umiejętności ceramika.
3. Narzędzia i akcesoria głównie takie jak z pkt. 3 omawianego powyżej, ale w minimalnych ilościach i bez presji na to, że komuś będzie przeszkadzało np. małe drewienko zamiast drewnianej cykliny…
Kolejny rodzaj pracowni to takie, które są nastawione na stałą produkcję, które z biegiem lat, z małych stały się dobrze prosperującymi firmami. Właściciele takich pracowni, a czasami nawet zakładów produkcyjnych ze względu na doświadczenie i przebytą drogę, dobrze już wiedzą jakie piece i wyposażenie sprawdzają się w ich codziennej pracy, więc celowo ominiemy tą część, ponieważ tu każdy z ceramików mógłby dodać coś od siebie i niekoniecznie przedstawione przez nas przykłady składałyby się na logiczną całość.
Na koniec przydałoby się także wspomnieć o wyposażeniu pracowni akademickich, których choć jest najmniej w kraju, to ze względu na swój naukowy charakter korzystają głównie z pieców komorowych (w których przeprowadza się najbardziej precyzyjne wypały) oraz korzystają z większości dostępnych urządzeń do ceramiki (tj. profesjonalnych kół garncarskich, walcarek, mieszarek, odstojników, kabin natryskowych lub młynków do surowców proszkowych).
I teraz najważniejsze kwestia – omówione powyżej wyposażenia dla różnego rodzaju pracowni ceramicznych należałoby traktować jako punkt wyjścia do poszukiwania urządzeń i akcesoriów idealnych do własnych potrzeb. Nie zostały wymienione np. rodzaje mas ceramicznych i szkliw, ponieważ temat jest zbyt obszerny i właściwie bardzo indywidualny. Głównie z tych samych powodów co przy glinie i szkliwach celowo pominięto kwestię wyboru rodzaju wyrabianych przedmiotów, a także doboru form gipsowych.